Deze week even iets heel anders. Een mooi gedicht over het prachtige landschap van Voorne.
Voornes Verhaal
De afdrukken in het zand zijn bevroren
daarmee is mijn balans licht verloren
Ik zie haar vanaf het strand
aan het Zuid Oostelijk firmament
waarvandaan zij haar nog koele stralen zend
Als ik hard loop wat dus niet lukt
kan ik haar vangen en met haar spelen
Het duin weer op wordt zij groter
en voor een ieder om te delen
Vanaf het hoogste punt om alles te overzien
richt zij haar ongelooflijke schoonheid
op het zand, dat is nu stralend wit
van de sneeuw weliswaar
weer naar benee, naar een van de valleien
valt zij in puzzelstukjes uiteen
door boomtakken die haar glinstering vasthouden
Ineens is er geen belemmering meer
een open vlakte
Ze is bijna op haar winterse top
Oranje met een vleug van paars
een vlucht van ganzen doorkruisen haar halfrond
Zo fraai zie zelfs ik haar zelden
Haar warmte is nog gering
De kou voert de boventoon
Ondanks dat maakt de Winterzon
mijn wandeling door Voorne buitengewoon